Celem tekstu jest ukazanie, w jaki sposób treści z zakresu filozofii nauki są przedstawiane przez literaturę dotyczącą nauki o stosunkach międzynarodowych. Problemem badawczym natomiast, w jaki sposób to, co należy do metateorii nauki o stosunkach międzynarodowych, łączone jest w dyskursie tej dyscypliny z zagadnieniami zarówno tradycyjnie pojmowanej filozofii nauki, jak i filozofii nauk społecznych. Pierwszą istotną kwestią poruszoną w tekście jest próba zdefiniowania tego, jak filozofia nauki jest rozumiana w literaturze o stosunkach międzynarodowych, następnie przedstawione zostało, w jaki sposób kwestie filozofii nauki nakładają się na metateorię nauki o stosunkach międzynarodowych. Kolejnym poruszonym zagadnieniem jest kwestia wielu szczegółowych problemów filozofii nauki, takich jak koncepcja prawdy, kryterium demarkacji, zagadnienie racjonalności nauki czy postępu naukowego i tego, jak zagadnienia te funkcjonują w ujęciu przedstawicieli dyscypliny. Zwrócono uwagę na wiele problemów dotyczących recepcji filozofii nauki na gruncie nauki o stosunkach międzynarodowych. W tekście zostaje wreszcie zaproponowana oryginalna koncepcja ujęcia problematyki filozofii nauki w nauce o stosunkach międzynarodowych na podstawie ideałów nauki, kategorii zaczerpniętej z myśli Stefana Amsterdamskiego. To z kolei pozwala wielokrotnie poruszane już treści poddać nowej interpretacji, wskazując na idee regulatywne, według których (normatywnie) nauka o stosunkach międzynarodowych powinna się rozwijać, i przynajmniej zarysować (empirycznie), jakie idee regulatywne w istocie kierują tą praktyką społeczną.