Utylitaryzm miał duży wpływ na scementowanie założeń myśli ekonomicznej – szczególnie w kształtowaniu jej aksjomatycznej podstawy: wyobrażenia natury człowieka – wolnego politycznie i ekonomicznie, racjonalnego i egoistycznego indywidualisty. Produktu europejskiej filozofii i historii: oświecenia, pozytywizmu, utylitaryzmu, Francuskiej Rewolucji czy brytyjskiego empiryzmu i liberalizmu. Przyjęcie koncepcji homo oeconomicus stało się punktem wyjścia do refleksji nad ekonomią dla szkoły klasycznej, neoklasycznej i po dzień dzisiejszy kształtuje rozumienie zjawisk ekonomicznych. Klasyczni twórcy utylitaryzmu: Jeremy Bentham, John Stuart Mill i Francis Edgeworth byli uznanymi ekonomistami. Wspomniane założenia, typowe dla cywilizacji Zachodu, legły u podstaw formowania postulatów ekonomii politycznej. Zakres ingerencji założeń utylitaryzmu w kształtowanie ekonomii jako nauki nadał kierunek jej rozwojowi, stanowiąc jednocześnie instrument metodologiczno-pojęciowy objaśniający naturę i mechanikę zjawisk ekonomicznych. Doktryna utylitarna wniosła do ekonomii pojęcie szczęścia, w nauce tej definiowanego jako użyteczność – przyczynku rewolucji marginalistycznej; uznawana jest za źródło ekonomii dobrobytu i teorii podziału; bezpośrednio kształtowała koncepcje państwa i prawa w ekonomii, rozwinęła teorię handlu międzynarodowego, a jej konsekwencjalizm daje działaniom ekonomicznym bezpośrednie odniesienie do zasad moralności. Wszystko to sprawia, że utylitaryzm jest bardzo przydatnym instrumentem rozumienia i tłumaczenia zjawisk ekonomicznych, szczególnie w obszarze kulturowym, który ją zrodził i w którym się rozwinęła. Pozwala na pełniejsze odczytanie rzeczywistości międzynarodowej w obszarze handlu, finansów czy przepływów czynników produkcji.