Zjawiska kryzysowe, jakie ujawniły się w Afryce w latach 80. XX w., i groźba marginalizacji w globalizującym się systemie międzynarodowym skłoniły afrykańskie elity do poszukiwania strategii naprawczych zmierzających do przyspieszenia procesów rozwojowych i modernizacyjnych na kontynencie. Jednym z elementów tych strategii miała być demokratyzacja, traktowana jako sposób na upodmiotowienie społeczeństw i stworzenie efektywnych instytucji państwowych. Postulat budowania demokratycznych i opartych na praworządności reżimów politycznych został wpisany do agendy regionalnych instytucji międzynarodowych, w tym Organizacji Jedności Afrykańskiej i jej następczyni – Unii Afrykańskiej. Promowanie procesów demokratyzacyjnych napotyka jednak w Afryce szereg przeszkód wynikających z polityczno-społecznych uwarunkowań właściwych poszczególnym krajom i subregionom kontynentu.