Symboliczna potęga, według Pierre’a Bourdieu, jest zdolnością do przedstawiania innym własnych kryteriów legitymizacji i systemów znaczeń jako obiektywnych oraz uniwersalnych. Symboliczna potęga i niezbędny dla jej utrzymania kapitał symboliczny są filarami ładu hegemonicznego. Ewolucję polityki Rosji wobec Zachodu po rozpadzie ZSRR, zwłaszcza obserwowany w ostatnich latach tzw. zwrot konserwatywny, można interpretować jako poszukiwanie najskuteczniejszej strategii uzyskania statusu mocarstwa – równoprawnego partnera Zachodu. Świadoma swojej słabości materialnej (ekonomicznej, wojskowej, demograficznej) Rosja próbuje podważyć autorytet moralny Zachodu, by w ten sposób zapewnić sobie uznanie na arenie międzynarodowej. Intensyfikacja rywalizacji w sferze symboli wymaga wzmocnienia kapitału symbolicznego, co w przypadku poradzieckiej Rosji dokonuje się przy współpracy Kremla z Moskiewskim Patriarchatem.