Relacje rządu rumuńskiego i Cerkwi prawosławnej po II wojnie światowej zmieniały się kilkakrotnie wraz ze zmianą polityki partii i roli Cerkwi w socjalistycznej Rumunii. Po prześladowaniach i aresztowaniach duchownych w latach 60. Cerkiew stała się użytecznym narzędziem w propagowaniu rumuńskości Siedmiogrodu i Banatu, lojalnym sojusznikiem władz komunistycznych. Po rewolucji rumuńskiej (1989) jej rola w kształtowaniu przynależności i tożsamości narodowej w oficjalnej polityce rządu wzrosła. Celem podjętych badań i przeprowadzonej analizy jest próba wskazania dynamiki zmian powołań duchownych i struktur administracyjnych w rumuńskim Kościele prawosławnym oraz ocena roli, jaką odgrywa relacja rząd–Cerkiew w kształtowaniu oficjalnej polityki tożsamościowej państwa, a także tożsamości narodowej w okresie po rewolucji. W pracy wykorzystano dane statystyczne prezentujące zmiany w Cerkwi rumuńskiej oraz raport „Wierzenia religijne i przynależność narodowa w Europie Środkowo-Wschodniej” opracowany przez Pew Research Center na podstawie przeprowadzonych w latach 2015–2016 badań ankietowych.