Przemówienie wygłoszone przez amerykańskiego prezydenta Baracka Obamę na Uniwersytecie Al-Azhar w Kairze w czerwcu 2009 r. z jednej strony przysporzyło mu ogromną sympatię w świecie arabskim, a z drugiej – zainspirowało miejscową młodzież do spontanicznych wystąpień, które przerodziły się w tzw. Arabską Wiosnę, zapoczątkowaną wydarzeniami w Tunisie i w Kairze na przełomie lat 2010/2011. Cofnięcie wsparcia USA dla ekipy prezydenta Hosniego Mubaraka i de facto zaaprobowanie przejęcia władzy w Egipcie przez Bractwo Muzułmańskie oraz prezydenta Muhammada Mursiego wydawało się oznaczać zmianę polityki Stanów Zjednoczonych wobec tego kraju, ale i całego regionu. Dlatego też szokiem dla sił wierzących w amerykańskie wsparcie dla demokratycznych przemian w Egipcie i w regionie była akceptacja w 2014 r. przez administrację B. Obamy przejęcia w Egipcie władzy przez wojsko. Fakt ten dowodził, że głównym celem polityki USA w świecie arabskim jest nie tyle doprowadzenie do jego demokratyzacji, ile do zachowania w regionie stabilizacji politycznej i gospodarczej, jak również zagwarantowanie bezpieczeństwa Izraela.