Wewnątrzsojusznicza debata nad kształtem nowej koncepcji strategicznej NATO sprowokowała gorącą dyskusję nad rolą, zapotrzebowaniem na stacjonowanie i możliwościami usunięcia amerykańskiej broni nuklearnej z Europy (B61). Sub - strategiczna broń nuklearna to pozostałość zimnowojennego wyścigu zbrojeń po obu stronach żelaznej kurtyny, której arsenały do dzisiaj znajdują się na terenie pięciu państw członkowskich NATO oraz w Rosji. Polska pozycja w tej sprawie rozwijała się od cichego obrońcy status quo, poprzez zwolennika bilateralnego reżimu kontroli zbrojeń między Rosją i Stanami Zjednoczonymi do promotora multilateralnego rozwiązania „krok po kroku”, bazującego na rosyjskiej wzajemności. Jednak skoro według ministra Sikorskiego B61 to „niebezpieczna pozostałość niebezpiecznej przeszłości”, dlaczego nie chciano jej całkowitego, jednostronnego usunięcia z Europy? W artykule prześledzono motywacje polskiej preferencji w sprawie B61 w latach 2008–2013. Pozytywistyczną analizę usystematyzowano według trzech paradygmatów stosunków międzynarodowych: neorealizmu, liberalizmu utylitarnego i konstruktywizmu. Zweryfikowano oficjalne dokumenty, literaturę fachową oraz 21 częściowo ustrukturyzowanych wywiadów indywidualnych z przedstawicielami polskiego rządu, akademii oraz ekspertami, jak również pracownikami sztabu międzynarodowego NATO.