Przedmiotem niniejszego artykułu jest funkcjonowanie organizacji OPEC, która była pierwszą próbą unifikacji i globalnej kontroli nad wydobyciem ropy naftowej. Wykorzystując znaczne zapotrzebowanie na surowce energetyczne, była w stanie wywierać istotny wpływ na rynek, a nawet posługiwać się „czarnym złotem” jako instrumentem walki ekonomicznej w obliczu niekorzystnej dla siebie polityki państw z nią niezwiązanych. Wydaje się jednak, że tendencje w światowej gospodarce, ale również coraz lepsza i bardziej świadomie prowadzona polityka energetyczna państw-importerów przyczyniły się do marginalizacji OPEC, która samodzielnie nie była w stanie uregulować obecnego kryzysu nadpodaży ropy naftowej. Również pojawienie się nowych graczy na rynku, szczególnie Stanów Zjednoczonych, przyczyniło się do końca naftowego prosperity i przekształcenia rynku producenta w rynek konsumenta, na którym ceny kształtuje popyt, a nie jak dotychczas – podaż. Autor w swoich rozważaniach opisuje również okoliczności powstania organizacji, które przywołuje w celu ukazania ewolucji, jaka dokonała się na przestrzeni prawie 60 lat.