Negocjacje integracyjne typu „wygrana-wygrana” mogą być zastosowane w negocjacjach politycznych, gospodarczych, handlowych, międzynarodowych, zbiorowych i w przypadku wielu innych rodzajów negocjacji. Najpoważniejszymi przeszkodami do kierowania się zasadami opracowanymi w modelu harwardzkim są emocje, zawężone spojrzenie, niedostateczna orientacja w przedmiocie rozmów, pośpiech wynikający z presji czasu, niechęć i uprzedzenie, działania odwetowe, obawa przed reakcją przeciwnika. Celem artykułu jest ukazanie negocjacji z Iranem w ujęciu modelu negocjacji typu „wygrana-wygrana”. Wskazano na przeszkody, które musiały pokonać zarówno Stany Zjednoczone Ameryki, jak i Islamska Republika Iranu, by doszło do porozumienia nuklearnego. Zwrócono uwagę na ograniczenia wynikające z przyjętej formuły porozumienia, które jedynie częściowo spełnia postulat negocjacji typu „wygrana-wygrana”.