Po zimnej wojnie doszło do nasilenia się interwencji militarnych Zachodu w różnych regionach świata. Tym razem nie miały one głównie imperialistycznych czy neokolonialnych motywów. Przede wszystkim odzwierciedlały one nową, rozszerzoną koncepcję bezpieczeństwa, a także przekonanie, że siły zbrojnej można używać w sytuacjach masowych naruszeń praw człowieka oraz dla obalania despotycznych reżimów, w miejsce których będzie można ustanowić ustrój demokratyczny. To przekonanie wywodzi się z liberalnej koncepcji stosunków międzynarodowych. Autor przedstawia kilka emblematycznych dla tej motywacji interwencji zbrojnych Zachodu – od Kosowa po Libię. Ich niepowodzenie, a zwłaszcza długofalowe skutki zmuszają do zastanowienia się nad popełnionym błędami oraz sensownością samej istoty liberalnego interwencjonizmu. Świadomość tych błędów i pułapek może jednak pomóc przeprowadzać interwencje militarne – jeśli zajdzie rzeczywista potrzeba – nie tylko bardziej skutecznie, ale zgodnie z założeniami koncepcji.