Świat stanął wobec wyzwania, jakim stało się zjawisko określane kryzysem uchodźczym. Pojęciem tym popularnie określa się narastające ruchy ludności, zarówno pochodne zagrożeń kwalifikowanych przez Konwencję Genewską, jak i wynikające z przyczyn ekonomicznych. Wśród przemieszczających się jest wiele dzieci, często samotnych lub zagubionych w trakcie podróży. Próbują one trafić do krajów Europy Zachodniej drogą morską i lądową. W trakcie podróży są narażone na wiele niebezpieczeństw, zatrzymywane w nieprzyjaznych im ośrodkach detencyjnych. W krajach docelowych podlegają skomplikowanym procedurom formalnym. Poszczególne państwa traktują je różnie, w zależności od przyjętej polityki migracyjnej i często bez uwzględniania ich wieku i wrażliwości. Niektóre, jak Niemcy czy Wielka Brytania, podchodzą do nich z dużą empatią. Inne, jak Francja, z całą surowością prawa. Polska na tym tle prezentuje się jako kraj zamknięty, nieprzyjmujący argumentów Unii Europejskiej, podporządkowany bieżącej polityce rządzących i coraz bardziej ksenofobiczny.