Po wybuchu I wojny światowej na wokandzie polityki Cesarstwa Niemieckiego pojawiła się kwestia odbudowy państwa polskiego. Decydenci niemieccy postrzegali posłużenie się sprawą polską jako ważny instrument dywersji antyrosyjskiej, nawiązując do planów rozważanych przez sztab generalny armii cesarskiej jeszcze w latach 80. XIX w. Odbudowane państwo polskie miało być zarazem komponentem tzw. Mitteleuropy, tj. związku państw europejskich, formalnie równouprawnionych, faktycznie jednak poddanych dominacji niemieckiej; w Berlinie uważano, że kontrolując Mitteleuropę, Niemcy uzyskają dominującą pozycję w skali globalnej i dołączą do elitarnego klubu mocarstw światowych o autarkicznych cechach jako jego czwarty – obok Stanów Zjednoczonych, Imperium Brytyjskiego i Rosji – członek. Postulat ustanowienia Środkowoeuropejskiego Związku Gospodarczego (Mitteleuropy), którego częścią składową miało być odbudowane państwo polskie, został włączony do najważniejszego niemieckiego katalogu celów wojennych, tzw. programu wrześniowego z 1914 r., sygnował go kanclerz Rzeszy Niemieckiej i premier Prus Theobald von Bethmann-Hollweg. Do krótkotrwałej realizacji przez Niemcy koncepcji Mitteleuropy doszło między marcem (traktat brzeski z Rosją bolszewicką) i listopadem 1918 r. (klęska wojenna Rzeszy).