Polityka historyczna” weszła do instrumentarium polityczno-ideologicznego w Polsce, została przejęta przez media masowe i środowiska naukowe. Jej zwolennicy pozostają pod silnym wpływem historii nostalgicznej, która nawiązuje do narracji insurekcyjnej i romantycznej. Koegzystują ze sobą dwie na pozór sprzeczne tradycje – martyrologiczna i heroistyczna. Wykraczają one poza pamięć historyczną, dostarczając kryteriów słuszności w polityce, zwłaszcza zagranicznej. Interes narodowy jest definiowany w kategoriach egoistycznych, jako konieczność walki z historycznymi wrogami, którzy grożą polskiej niepodległości. W odniesieniu do stosunków polsko-rosyjskich w Polsce mamy do czynienia z kilkoma rodzajami pamięci historycznej – na poziomie władzy politycznej, na poziomie medialnym, akademickim i edukacyjnym, wspólnot religijnych i opinii potocznej. Zwłaszcza na poziomie politycznym i medialnym, ale chyba i edukacyjnym dokonuje się w polskiej przestrzeni publicznej stygmatyzacja pamięci historycznej wobec Rosjan. Proces ten oznacza naznaczanie, piętnowanie, przypisywanie negatywnych etykiet, odrzucanie czy niszczenie wizerunku. Działania te mają charakter intencjonalny i metodyczny, zorganizowany i celowy, oparty na pewnej polityce, dlatego można orzec, że są prowadzone z namysłem i premedytacją.